Metrieke |

(Grieks metrixn, van metron – maat) – die leerstelling van die meter. In antieke musiekteorie - 'n afdeling gewy aan poëtiese meters, wat die volgorde van sillabiese en dus muses bepaal het. duur. Hierdie begrip van M. word bewaar in vgl. eeu, hoewel in verband met die skeiding van vers van musiek reeds in die Hellenistiese. era M. meer dikwels in grammatika as in musiekteorie ingesluit. In die moderne tyd is metrum, as die leerstelling van poëtiese meters (insluitend dié wat nie op duur nie, maar op die aantal lettergrepe en klem gebaseer is en nie met musiek verband hou nie), in die teorie van poësie ingesluit. In musiekteorie is die term "M." heringestel deur M. Hauptmann (1853) as die naam van die leer van aksentverhoudings wat spesifieke muses vorm. meter – maatslag. X. Riemann en sy volgelinge het in M. (nie sonder die invloed van poëtiese M.) groter konstruksies tot en met die tydperk ingesluit, waarin hulle dieselfde verhouding van ligte en swaar momente as in die maat herken het. Dit het gelei tot 'n mengsel van metrieke. verskynsels met frasering en sintaktiese, tot die vervanging van staafgrense met motiewe. So 'n uitgebreide begrip van M. kan as uitgedien beskou word; dan. musiek M. is beperk tot die taktleer.

Verwysings: Катуар Г., Музыкальная форма, ч. 1- Метрика, М., 1937; Hauptmann M., The nature of harmonics and metrics, Lpz., 1853; Rossbach A., Westphal R., Metrics of the Greek dramatists and poets…, vol. l — 3, Lpz., 1854-1865, 1889 (Theory of the musical arts of the Hellene, vol. 3); Riemann H., Stelsel van musikale ritme en metriese, Lpz., 1903; Wiehmayer Th., Musikale ritme en metrum, Magdeburg, (1917).

MG Harlap